جرم استفاده ابزاری از اطفال در بهره‌کشی اقتصادی از منظر فقه امامیه و حقوق افغانستان

نوع مقاله : تخصصی دانش پژوهی

نویسنده

دانشجویی دوره دکتری حقوق جزا و جرم‌شناسی/

چکیده

جرم استفاده ابزاری از اطفال از مسایل مهم و بنیادین در سیاست جزایی کشور بوده و از اهمیت خاصی برخوردار است، زیرا اطفال به دلیل ضعف عقلانی و جسمانی آسیب‌پذیرترین گروه جامعه انسانی و نخستین کسانی هستند که همواره در معرض انواع استفاده ابزاری قرار دارند و از آماج مناسب و ایدئال برای بزه‌کاران به‌حساب می‌آیند. رسالت تحقیق حاضر بررسی تطبیقی میان فقه امامیه و حقوق افغانستان است. برآیند تحقیق نشان می‌دهد که قوانین جاری کشور در شرایط فعلی راجع به مجازات کسانی‌که استفاده ابزاری از اطفال را مرتکب شده کارساز نیست و نیاز مبرم و اساسی به تدوین قوانین بروز و کارآمد دارد تا به وضعیت اطفال در مباحث حقوقی به‌عنوان یک موجود انسانی، مستقل از بزرگ‌سالان نگریسته شود. هرچند قانون‌گذار ارتکاب برخی از رفتارهای بزهکارانه را بر اطفال جرم می‌داند،  و طفل بودن بزه‌دیده عاملی برای تشدید مجازات بزهکار است. قوانین کشور و فقه امامیه بر این نکته تأکیددارند که انواع استفاده ابزاری از اطفال ممنوع بوده، اما بارزترین تفاوت آن‌ها در تعیین سن مسؤولیت کیفری است که قانون‌گذار افغانستان با توجه به پیروی از فقه حنفی بلوغ جنسی مبنایی مسؤولیت کیفری اطفال قرار نگرفته است، از طرف دیگر قانون‌گذار افغانستان بدون توجه به جنسیت، سنّ هیجده‌ سالگی را برای مسؤولیت کیفری معرفی کرده است، در حالی‌که در فقه امامیه، سنّ تکلیف و سنّ بلوغ را یکی به‌حساب آورده است.
 

 

کلیدواژه‌ها