جرم تحریک به جنگ داخلی از دیدگاه فقه امامیه و حقوق جزای افغانستان

تحریک به جنگ داخلی، در اغلب نظام‌های کیفری جهان به‌عنوان جرم مستقل و مطلق شناخته شده است؛ در حالی‌که بر اساس اصول و قواعد حقوقی تحریک یکی از مصادیق معاونت در جرم است، نه جرم مستقل. از آن‌جایی‌که ماهیت، مبانی و مجازات این جرم در فقه امامیه و حقوق جزای افغانستان بیان نشده‌است. ضروری می‌نمود که در این زمینه پژوهشی صورت گیرد تا رویکرد فقه امامیه و نظام‌ حقوق کیفری افغانستان در مورد ماهیت، مبانی  و مجازات این جرم روشن شود، از این‌رو، نوشتار حاضر با روش تحلیلی- توصیفی به هدف دستیابی به رویکرد فقه امامیه و حقوق جزای در قبال این جرم انجام شد.
   برایند پژوهش نشان می‌دهد، که این جرم از ماهیت مستقل و مطلق برخوردار است. جرم‌انگاری این رفتار از در فقه امامیه بر بنیان معاونت در محاربه و اصل حفظ مصلحت اجتماعی و در حقوق جزای افغانستان بر مبنای اصولی نظیر حفظ نظم اجتماعی، حفظ وحدت ملی و پیش‌گیری از وقوع جنگ داخلی توجیه پذیر است. در مجموع روشن شد که در رویکرد حقوق جزای افغانستان تحریک به جنگ داخلی، جرم مستقل است و در صورتی‌که مؤثر واقع شود، محکوم به مجازات مباشر می‌گردد؛ ولی در فقه امامیه هرچند به‌عنوان جرم مستقل شناخته می‌شود اما محکوم به مجازات مباشر نمی‌گردد.